[ Pobierz całość w formacie PDF ]

na świecie. Chciałabym wymienić z wdzięcznością te odważne osoby, które zaprosiły mnie ze
sztuką do swoich miast, uczelni i teatrów: Pat Cramer, Sarah Raskin, Gerald Blaise Labida,
Howie Bagga-donutz, Carole Isenberg, Catherine Gammon, Lynne Hardin, Suzanne Paddock,
Robin Hirsh, Gali Gold.
Speq'alne podziękowania składam Steve'owi Tillerowi i Clive Flowers za fantastyczną premierę
angielską, a także Radzie Boric za elegancką inscenizację w Zagrzebiu i za to, że jest mi siostrą.
Najszczersze życzenia dla wielkodusznych, silnych kobiet z Ośrodka Kobiet Ofiar Wojny w
Zagrzebiu.
Proszę, żeby podziękowania przyjęły wyjątkowe osoby z teatru HER
w Nowym Jorku, bez
których ta sztuka nie doczekałaby się tam inscenizacji ani sukcesu  Randy Rollison i Barbara
Busackino za niezwykłe oddanie i wiarę w ten utwór, Wendy Evans Joseph za olśniewającą
scenografię i wielką hojność, David Kelly, Heather Carson za seksowne, śmiałe oświetlenie,
Alex Avans i Kim Kefgen za cierpliwość, perfekcjonizm i wykonywanie ze mną wieczór w
wieczór tańca firletki.
Pragnę podziękować Stephenowi Pevnerowi za nieocenioną pomoc na starcie i Robertowi
Levithanowi za zaufanie. Słowa uznania niech przyjmą Michele Steckler za stałą obecność, Don
Summa za obudzenie dziennikarzy, a także Alisa Solomon, Alexis Greene, Rebecca Mead, Chris
Smith, Wendy Weiner,  Ms.",  Yillage Yoice" oraz  Mirabella" za omówienia sztuki z
życzliwością i szacunkiem.
Chciałabym podziękować Glorii Steinem za jej piękne słowa i przetarcie szlaku, a także Betty
Dodson za miłość do pochwy i pionierską działalność.
Wyrazy wdzięczności dla Charlotte Sheedy za szacunek i walkę o mnie, a także Marcowi
Kleinowi za codzienny trud, ogromne wsparcie i cierpliwość. Słowa wdzięczności kieruję też do
Carol Bodie, której wiara we mnie pozwoliła mi przetrwać chude lata, a przebojowość pozwoliła
nam pokonać obawy innych ludzi i zrealizować projekt.
Składam podziękowanie Willi Shalit za wielką wiarę we mnie, za talent i odwagę pokazania
mojej
pracy światu. Dziękuję też Davidowi Phillipsowi za to, że jest aniołem przybywającym zawsze
na czasx oraz Lauren LJoyd za wielki dar Bośni. Słowa uznania dla Nancy Rosę za
profesjonalną, życzliwą opiekę oraz dla Mariannę Schnall, Sally Fisher, Feminist.com i Komitetu
Dnia  W".
Pragnę podziękować Gary'emu Sunshine za to, że zjawił się w porę.
Dziękuję mojej niezrównanej redaktorce, Mollie Doyle, która walczyła o niniejszą książkę w
niejednej oficynie wydawniczej i za wspaniałe partnerstwo. Dziękuję Marysue Rucci za
podchwycenie tego pomysłu i pomoc przy nadaniu mu formy książkowej. Chciałabym
podziękować wydawnictwu Yillard za niezłomność.
Proszę, by ciepłe słowo przyjęli moi przyjaciele: Paula Allen za skoki, Brenda Currin za zmianę
mojej karmy, Diana de Vegh za uzdrawiającą szczodrobliwość, James Lecesne za to, że mnie
widzi i we mnie wierzy, Mark Matousek za zmuszanie mnie do wniknięcia w głąb, Paula Mazur
za wielką podróż, Thea Stone za trwanie przy mnie, Sapphire za pomoc w zrzucaniu ograniczeń,
Kim Rosen, która pozwala mi oddychać i umierać.
Słowo uznania dla wspaniałych kobiet: Michele McHugh, Debbie Schechter, Maxi Cohen, Judy
Katz, Judy Corcoran, Joan Stein, Kathy Najimy, Teri Schwartz i panien Betty za niezachwianą
serdeczność i wsparcie. Dziękuję też swoim mentorkom  Joannę Woodward, Shirley Knight,
Lynn Austin i Tinie Turner.
Pragnę podziękować mojej mamie Chris, siostrze Laurze i bratu Curtisowi za odnalezienie
zawiłej drogi powrotnej do siebie.
Chciałabym podziękować odważnym kobietom z programu SWP, które wciąż przebijają się
przez ciemności, wśród nich zwłaszcza Maritza, Tarusa, Stacey, Iłysa, Belinda, Denise,
Stephanie, Edwing, Joannę, Beverly i Tawana.
Z głębi serca dziękuję setkom kobiet, które wpuszczają mnie do domów, powierzają mi swoje
tajemnice i historie. Niech ich opowieści wytyczą drogę ku wolnemu, bezpiecznemu światu dla
Hannah, Katie, Molly, Adisy, Lulu, Allyson, Olivii, Sammy, Isabelli i innych.
Dziękuję mojemu synowi Dylanowi za to, że nauczył mnie miłości, mojej synowej Shivie i
wnuczce Coco za narodziny.
Chciałabym wreszcie podziękować mojej partnerce Ariel Orr Jordan, która poczęła ten utwór
wraz ze mną, a której życzliwość i czułość podziałały na mnie jak balsam i stanowiły początek.
Od czasu pierwszej publikacji znacznie więcej osób miało swój wkład w książkowe wydanie
Monologów waginy.
Dziękuję Joy de Menil za wizjonerską, gorliwą, pieczołowitą dbałość o niniejsze wydanie i za
nakłonienie mnie do dalszego pisania.
Chciałabym podziękować George'owi Lane'owi za czułość, wstawiennictwo oraz wiarę we mnie.
Pragnę podziękować Pat Mitchell za piękną przyjaz
ń.
Po pierwszej publikacji Monologów waginy sztukę wystawiono 3 paz
dziernika 1999 roku w
Westside Arts Theatre na off-Broadwayu. Ta inscenizacja dała sztuce drugi żywot.
Składam podziękowanie Davidowi Stone'owi, głównemu producentowi, za niezwykłe
wizjonerstwo, wytrwałość oraz wiarę w Monologi waginy, a także za wypuszczenie ich na
szeroki świat. Dziękuję mu zwłaszcza za to, że rzucił się bez wahania w ogólnoświatowy ruch
Dnia  W" i że znalazł formę wsparcia owego ruchu wpływami kasowymi.
Chciałabym podziękować Joemu Mantello za wielką intuicję, dyskretną, piękną reżyserię, za to,
że mnie nauczył dystansu do siebie oraz przekonał, żebym zrzuciła buty.
Dziękuję Abby Epstein za przemyślane, mądre, subtelne doradztwo kobietom oraz za ogromną
pomoc.
Pragnę podziękować Ninie Essman za wiarę w Monologi waginy, niebywale ciężką pracę i
pomoc w znalezieniu sukienki.
Dziękuję Ericowi Schnallowi za godne, serdeczne, roztropne przedstawicielstwo w szerszych
kręgach społecznych. Chciałabym podziękować Bobowi Fennellowi za wdzięk i godność, z jaką
rozpowszechnił Monologi waginy w świecie.
Wyrazy podziękowania dla Loya Arcenasa za magiczne zasłony pochwowe, wyczucie
doskonałości i taktu, Beverly Emmons za zachwycającą scenografię w różach, czerwieniach i
fioletach, a także oświetlenie sceny, które pozwoliło mi się poczuć jednocześnie kobieco i
drapieżnie.
Słowa podziękowania dla Barnaby'ego Harrisa za krótkie drzemki, szalone biegi przed
spektaklem, za jego przenikliwość i opiekuńczość.
Dziękuję Shael Norris Mansmann za jej kochane ręce, łechtaczkowy cień do powiek, nieustanne
zmagania z moim sterczącym kosmykiem, a także za dogłębną troskę i życzliwość.
Dziękuję Susan Yargo za nieocenioną pracę, zbawienne masaże pleców i wielkie serce. Dziękuję
Michelle Bauer za pyszne ciasteczka klonowe w środku zimy i za rozśmieszanie.
Monologi waginy zawdzięczają swój imponujący żywot wielu innym osobom, zarówno w
teatrze, jak i poza nim. Proszę, żeby moje podziękowania przyjęli: Domonic Sack, Joel Papę,
Jung Griffin, Rób Conover, Arthur Lewis, Jim Semmelman, Karen Moore, Anna Hoffman, Dań
Markley, Mikę Skipper, The Araca Group, Amy Merlino, Patrick Carullo, Erica Daniels, Peter
Askin, Terry Byrne, Eric Osburn, Russell Owen,
Suzanne Abbott, Robert Portier, Thomas M. Tyree jun., Marissa Yoo, Kate Sullivan, Chad Ryan
Means, Charlie Chiv, Donald  Buck" Roberts, Bili Butler, David Kalodner, Tony Lipp, Josh Polack,
Gary Gersh, Larry Taube i Sue Liebman. [ Pobierz całość w formacie PDF ]