Homer Iliada

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tyś go Skamandriem100, zacny, nazywał, Hektorze,
Insi Astianaktem: sam bowiem od zgonu
Ochraniał wielki Hektor mury Ilijonu.
360 Patrząc rycerz na syna, uśmiechnął się skrycie,
Andromacha zaś przed nim łzy lejąc obficie
Bierze za ręce męża i tak mówić pocznie:
�Mężu! Męstwo cię twoje zgubi nieodwłocznie!
Nie masz żadnej litości nad dziecięcia głową
365 Ni nade mną nieszczęsną, wkrótce twoją wdową.
Na jednego Achaje wszystkie złączą siły
I odbiorą ci życie. Ach! Mój mężu miły,
Jeżeli mam cię stracić, obym legła w grobie!
Nie masz dla mnie pociechy żadnej już po tobie,
370 Smutki mię gnębić będą aż do dni ostatka.
Zginął ojciec, kochana mi zginęła matka:
Ojca zabił Achilles, gdy Teby w perzynę
Obrócił, silną możnych Kilików dziedzinę...
Siedmiu braci, rodzeństwa zaszczyt i kochanie,
375 Wszystkich w jednym dniu posłał w podziemne otchłanie,
Kiedy paśli na górach liczne ojca woły.
Matkę, z nim berło w Tebach dziedziczącą społy,
99 Andromacha żona Hektora, córka Etijona, króla Teb w Cylicji;
100 Skamandrios imię utworzone od rzeki Skamander, która była czczona jako bóstwo
opiekuńcze
Troi; Astinakt obrońca miasta;
63
Tu z sobą przyprowadził z innym razem łupem,
Pózniej na wolność puścił za drogim okupem.
380 Ale bogini lasów na nią się rozżarła
I w domu ojca życie strzałami wydarła.
Tyś mi ojcem, tyś matką, kochany Hektorze,
Tyś mi bratem, ty mężem w dni kwitnących porze!
Zostań tu, zbyt rycerską nie uwodz się cnotą,
385 Nie zostawiaj mię wdową, a syna sierotą!...�
Na to Hektor, największy wódz na krwawe boje:
�Kochana Andromacho, czuję żale twoje,
Lecz by Trojów i Trojek głosy mię przebodły,
Gdybym się z dala boju chronił jak mąż podły.
390 Nie, nie może się serce moje upośledzać,
Chcę najżwawsze Trojany do boju uprzedzać,
Moją i ojca chwałę utrzymać przykładnie.
Wiem ja, że przyjdzie ów dzień, kiedy Troja padnie101,
Kiedy wielki wielkiego ludu król polęże,
395 A z nim zginą trojańscy straszni dzidą męże.
Ale nie tak się lękam trojańskiej zaguby,
Nie tak ojca Pryjama i matki Hekuby,
Ani kochanych braci, choć nieprzyjaciele
Rycerskich dusz na placu położą tak wiele,
400 Jako nad stanem twoim serce mi się krwawi,
Gdy cię wezmie wódz grecki, wolności pozbawi.
Pod grozną panią nędzne będziesz życie wiodła,
Z Messei nosić wodę lub z Hiperii zródła:
Tak twardy zgotowany los dla królów córy.
405 Wtenczas, widząc płaczącą, rzecze z Greków który:
Oto żona Hektora, co niegdy pod Troją
Pierwsze męże przechodził walecznością swoją!
Czym obudzi ból w sercu i męża żądanie,
Który by cię w tak smutnym poratował stanie.
410 Lecz wprzód niech padnę trupem, niż ujrzę twe płacze,
Niż twe jęki usłyszę lub więzy obaczę!�
Rzekł i wyciąga ręce do swojego syna.
Krzycząc, na mamki łonie tuli się dziecina,
Ojca się kochanego przeląkłszy widoku;
415 Tak miedz błyszcząca straszna niemowlęcia oku
I pióra, co się wznoszą na wierzchu przyłbice.
Uśmiechnęli się z próżnej bojazni rodzice.
Zaraz Hektor zdjął szyszak, który syna trwożył,
I błyszczące pokrycie na ziemi położył,
420 A dawszy słodkie dziecku swemu całowanie
I kołysząc go z lekka, bogów prosi za nie:
�Zeusie i bogowie! Niech przy waszym względzie
Syn mój między Trojany jak ja sławny będzie,
Niechaj z odwagą berło dziadowskie dziedziczy!
425 Gdy wróci z boju, pełen zwycięskiej zdobyczy,
Niechaj wtenczas kto powie: on ojca przechodzi!
101 Troja padnie poeta słowami Hektora przepowiada upadek miasta;
64
Niech się tym słowem matce uradować godzi�.
To rzekł i syna oddał swojej młodej żonie;
Ta z płaczliwym uśmiechem ciśnie go na łonie.
430 Widok taki wskróś serce Hektora przeszywa,
Zatem głaszcze ją ręką i tak się odzywa:
�Niech cię, najmilsza żono, los mój tak nie boli,
Nikt mi życia nie wezmie bez wyroku woli;
Od wyroku zaś żaden człek się nie wybiega,
435 Równie mu i bohater, i gnuśnik podlega.
Wróć do domu, wez w ręce kądziel i wrzeciono,
Pilnuj robót służebnic, ukochana żono!
O wojnie męże niechaj Ilijonu pomną,
A najszczególniej Hektor�. Rzekł i wraz ogromną
440 Przyłbicę bierze z ziemi i kładzie na głowie.
Andromacha się wraca po smutnej rozmowie,
Ale biedna za każdym ogląda się krokiem
I rzęsistym oblewa lice łez potokiem.
Skoro weszła w ozdobne Hektora pokoje,
445 Zastała zgromadzone służebnice swoje.
Przejmują smutek, panią gdy we łzach obaczą,
%7łyjącego Hektora rzewnie w domu płaczą,
Bo się nie spodziewały, żeby przed Achiwy
Mógł się wybiegać w polu i powrócić żywy.
450 I Parys dłużej w swoim pałacu nie siedzi.
Ale ubrany w zbroję z świecącej się miedzi
Idzie; że szybki w nogach, wielce ufa sobie.
Jak wypasły koń, długo trzymany przy żłobie,
Zerwawszy uwiązanie bieży, piasek miece,
455 I przywykły się kąpać w przezroczystej rzece,
Pyszny swoją pięknością, leci, dumnie pląsa,
Głowę do góry wznosi, a grzywą potrząsa
I pędzi na znajome sobie klacz pastwiska:
Tak Parys w świetnej zbroi, co wkoło blask ciska
460 Jak słońce, z pergamskiego zamku prędko śpieszy
I dumną myśl przyszłymi triumfami cieszy.
W tym samym właśnie miejscu i w tej samej porze,
Gdzie się z żoną rozłączył, stanął przy Hektorze.
�Bracie piękny rzekł Parys możem się zabawił
465 I nie dość prędko według rozkazania stawił?�
Hektor na to: �Ktokolwiek zdrowo sądzi rzeczy,
Ten ci do dzieł rycerskich zdatności nie przeczy:
Masz serce, ale z własnej opuszczasz się woli
I gnuśności poddajesz; a mnie dusza boli,
470 Gdy słyszę Trojan srodze szarpiących twą sławę,
Którzy tyle przez twoją muszą cierpieć sprawę.
Ale się łatwo z sobą pogodzim w tej mierze,
Gdy bogom nieśmiertelnym przy świętej ofierze
Czarę z winem poświęcić Zeus da życzliwy,
475 Skoro dumne od Troi odpędzim Achiwy�.
65
Księga VII
Pojedynek Hektora z Ajasem. Pogrzeb poległych
To mówiąc Hektor z bramy natychmiast wyskoczył, [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Menu