[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Czemu?
- Jesteś za dobrze umięśniony.
- To dzięki temu, że amerykańska firma zafundowała nam basen, salę
gimnastyczną i kort tenisowy. Zresztą przez długi czas codziennie rano biegałem jak
opętany. Błysnął zębami w szerokim uśmiechu.
- Tu o moją formę dba ogród. Dwie, trzy godziny kopania wystarczy za całą
gimnastykÄ™ bez celu.
- Rzeczywiście zielsko masz popisowe. Grace Latimer załamałaby ręce, gdyby
zobaczyła, że jej ogród tak zapuszczono. Przypominam, że miałeś mi o niej
opowiedzieć.
- Dobrze, ale usiÄ…dz
, bo na stojąco nie uwierzysz. Otóż okazało się, że żona
Wilfa jest siostrzenicą niejakiej pani Lily Deakin, która była totumfacką pani Latimer
przez prawie pół wieku, do jej śmierci w 1980.
- 72 -
S
R
- Nie żartujesz? Co się z nią stało? - %7łyje i mieszka w Avecote.
- Niebywałe! Ile ma lat?
- Dobiega osiemdziesiątki i umysłowo jest nadzwyczaj sprawna. Pani Robbins
zapewnia, że jej ciotka zawsze chętnie opowiada o Grace Latimer, więc w każdej
chwili możemy ją odwiedzić.
- Chodzi o twój dom, więc ty z nią rozmawiaj.
- Pierwszy raz chyba sam do niej pójdę, ale potem możemy iść razem.
Po lunchu znowu karczowali ogród, słuchając koncertu muzyki poważnej. Gdy
orkiestra umilkła, Patrick mocno uderzył się w czoło.
- Co za bałwan ze mnie! Kończymy, bo to przecież twój jedyny wolny dzień.
Wczoraj z
le się czułaś, a ja dziś tak cię wykorzystuję.
- Wyzysk człowieka przez człowieka. A fe! - zażartowała. - Lubię pielić, ale
powoli mam dość. - Popatrzyła na to, co zrobili. - Przyznaj, że już jest trochę lepiej.
- Głównie dzięki tobie. Dobrze się nam pracuje razem, prawda? Teraz
odpoczniemy na leżakach, bo przy takiej pogodzie szkoda siedzieć w domu.
- Idę się obmyć, ale to długo nie potrwa.
Jednak umyła nawet włosy. Po kąpieli włożyła różową bluzkę, niebieskie
spodnie i granatowe sandały. Wrzuciła brudne rzeczy do torby, lekko pomalowała usta
i zeszła na dół.
- Rzeczywiście się uwinęłaś.
- Szkoda mi słońca. Idz
teraz ty, a ja zaparzÄ™ herbatÄ™.
Wrócił w beżowych spodniach i koszuli. Hester czekała na niego w ogrodzie,
czytając gazetę. Usiadł obok i wziął drugą gazetę, lecz po chwili ją odłożył,
przeciÄ…gnÄ…Å‚ siÄ™ i mruknÄ…Å‚ zadowolony:
- Ale cudowny dzień.
- Udało się nam z pogodą. Ostatnio co niedziela padało.
- Nie mówiłem o pogodzie - rzekł, biorąc ją za rękę.
Na moment przestała oddychać i speszona odwróciła głowę. Patrzyła na zielone
drzewa, różowe i czerwone piwonie oraz biały bez.
- Gdy uporasz się z zielskiem, będziesz miał śliczny ogród - powiedziała
rozmarzona. - Ale czy nie powinieneś więcej czasu poświęcać pracy nad książką?
- 73 -
S
R
- Postanowiłem pisać przez sześć dni w tygodniu, bez niedziel. Chyba że będzie
padać. - Zacisnął palce na jej dłoni.
- Wolałbym jednak wszystkie niedziele spędzać tak jak dzisiejszą. Z tobą.
ROZDZIAA
ÓSMY
Propozycja, aby wspólnie spędzać każdą niedzielę, tak ją zaskoczyła, że
siedziała bez ruchu, ze spuszczonymi oczyma.
- Czyżbyś zaniemówiła ze strachu? - zapytał Patrick chłodno. - Nie bój się, nic
ci nie grozi. Na razie wystarczą mi niedziele, które będziesz miała wolne.
Uniosła głowę, spojrzała w błyszczące szarozielone oczy i powtórzyła ledwo
dosłyszalnie:
- Na razie?
- Tak. Bo jeżeli będę chciał za dużo za wcześnie, możesz się wystraszyć.
- Dlaczego tak sÄ…dzisz?
- Trochę cię poznałem. I próbuję powoli, lecz wytrwale zdobyć twoje łaski. -
Uśmiechnął się kwaśno. - Normalnie postępuję z kobietami inaczej.
- Czemu przypisać wyjątek?
- O tym porozmawiamy póz
niej. - Zerwał się i pociągnął ją za rękę. - Najpierw
kolacja.
Hester wolałaby natychmiast zaspokoić ciekawość, ale mimo to bez słowa
sprzeciwu poszła do kuchni, skąd dolatywał zapach potrawki. Pomogła nakryć do
stołu i wstawiła placek do piekarnika.
- Uważam, że za często mnie karmisz - powiedziała, chrupiąc orzeszki.
Patrick uśmiechnął się protekcjonalnie i rzekł:
- Nie tak często, jak bym chciał.
Hester poczuła, że zalewa ją fala szczęścia, a nie podejrzewała, że jest jeszcze
zdolna do doznawania takiego uczucia. Przy kolacji rozmawiali o pisaniu książek i o
rzez
bieniu mebli.
- 74 -
S
R
- Nie powiedziałaś mi nic o sprawach sądowych - zauważył Patrick. -
Dlaczego?
- Nigdy o nich nie mówię.
- A lubisz ten społeczny obowiązek?
-  Lubię" nie jest najlepszym określeniem - odparła po namyśle. - Niektóre
sprawy są wręcz żałosne i na początku bardzo mnie przygnębiały. Ale na wiele rzeczy
można się uodpornić. I ponieważ stale mam do czynienia z cudzymi kłopotami, na-
uczyłam się widzieć moje w odpowiedniej perspektywie.
- Masz ich dużo?
- Każdy ma mola, co go gryzie. - Podejrzanie zalśniły jej oczy. - Sądzę, że
jednym z nich teraz będzie Tim. Jutro muszę powiedzieć mu parę słów do słuchu.
Na czole Patricka pojawił się mars.
- Spotkacie siÄ™ jutro?
- Tak. Zamówiłam u niego kilka roślin do ogrodu i wczoraj powiedział, że
nadeszły. Odbiorę je w drodze z pracy.
- Może chcesz, żebym ja pojechał i porozmawiał z nim po męsku?
- Nie, potrafię sama wygarnąć, co trzeba.
Aby złagodzić wrażenie ostrych słów, uśmiechnęła się przymilnie.
- Ale bardzo ci dziękuję.
Z grubsza sprzątnęli kuchnię i wyszli do ogrodu, aby cieszyć się pięknym
wieczorem. Hester była zadowolona i przyjemnie odprężona.
Gdy usiedli, Patrick zamknął jej dłoń w swojej. Przez chwilę rozmawiali o
wszystkim i o niczym, a potem umilkli. Czuli się dobrze w swoim towarzystwie, więc
milczenie ich nie krępowało.
Po pewnym czasie zerwał się wiatr i wieczorną ciszę zakłócił szum liści w
koronach drzew. Hester poczuła, że Patrick coraz mocniej zaciska palce na jej dłoni,
więc odwróciła głowę. Zorientowała się, że przez cały czas ją obserwował.
Teraz wstał i pociągnął ją ku sobie. Zarzuciła mu ręce na szyję i z błogim
westchnieniem przytuliła się do niego. Jedną ręką objął ją w talii, a drugą podtrzymał
głowę i delikatnie pocałował w ucho.
- 75 -
S
R
- Wtedy w sądzie od razu zauważyłem twoje usta - szepnął. - Miałaś gładko
zaczesane włosy i oczy skryte za wielkimi okularami, ale ust nie zdołałaś ukryć.
Pomyślałem o dojrzałych brzoskwiniach i o tym...
Pocałował ją w usta. Tym razem oddała pocałunek, i to tak namiętnie, że się
zachwiał, a mimo to objął ją jeszcze mocniej. Hester zdawało się, że pieszczotom nie
będzie końca. Nagle Patrick odsunął się, wziął ją za rękę i poprowadził do domu.
- Chcę cię wziąć na kolana, więc chodz
my do gabinetu. Dom nie jest wygodnie
urządzony, ale trudno. Czy nie mogłabyś przyspieszyć dostawy? Kiedy wreszcie
dostanÄ™ kanapy?
Odebrała to jako krytykę, więc mruknęła ze złością:
- A
óżko ci nie wystarcza?
Zorientowała się, jak to wypadło i oblała szkarłatnym rumieńcem. [ Pobierz całość w formacie PDF ]