[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Anton Głazków. Proponuję, by jutro, punktualnie o siódmej wieczorem, zadzwonił pan z
budki telefonicznej pod numer ten i ten. Gdyby był zajęty, bo jest to również budka
telefoniczna, proszę telefonować, dopóki się nie odezwie mój głos." W ten sposób doszło do
spotkania z Głazkowem, który bez osłonek ujawnił, że jest agentem wywiadu bułgarskiego i
zażądał ode mnie nie tylko, żebym mu donosił o wszystkim, co się dzieje w bułgarskiej sekcji
BBC, ale wręczywszy mi miniaturowy aparat fotograficzny nakazał sfotografowanie akt
personalnych pracowników bułgarskiej sekcji; poza tym bieżące fotografowanie wszelkich
okólników, instrukcji i zarządzeń, szczególnie tajnych. Na zakończenie dodał:  Niech się pan
również zaprzyjaz
ni z pracownikami rosyjskiej sekcji, by z czasem mógł pan rozszerzyć swą
działalność także na tę sekcję". Głazków zakończył swe instrukcje groz
bą:  Jeśli pan będzie
należycie wykonywał moje polecenia, zapewni to całej pańskiej rodzinie dostatnie i spokojne
życie. Jeśli nie, o konsekwencjach lepiej nie mówić!" Wyobraz
cie sobie panowie, Głazków
był tak pewny siebie, że nawet nie zapytał, czy się podejmuję tych zadań, czy nie. Wszystko
co mówił miało charakter rozkazu, w którego wykonanie on, Głazków, ani chwili nie wątpił.
Tak rozpoczęła się moja współpraca z
79
Głazkowem. Pisałem wyczerpujące raporty i fotografowałem wszystko, czego żądał. Gdy
udało mi się wkraść w zaufanie pracowników rosyjskiej sekcji i rozszerzyć na nią moją
działalność, Głazków poznał mnie z nowym agentem o nazwisku Kowalew, a po paru
miesiącach z trzecim, najważniejszym, który przedstawił się jako Gorkij. Ten mi wręczył
dodatkowy miniaturowy aparat fotograficzny i dla niego w wolne od pracy dni wykonywałem
dodatkowe zlecenia poza obrębem BBC, na terenie całej Anglii. Nabrałem dużej wprawy i
dostarczyłem zamówione przez niego zdjęcia z portu Plymouth, z bazy łodzi podwodnych w
Szkocji i innych miejsc. Po pewnym czasie stało się dla mnie jasne, że cała trójka to są
Rosjanie udający Bułgarów i że właściwie pracuję dla wywiadu sowieckiego. Tak czy
inaczej, musieli być ze mnie zadowoleni, gdyż otrzymałem znów list od matki pełen gorących
podziękowań za spełnienie jej prośby i z informacjami o każdym członku rodziny. Wynikało
z nich, że brat ukończył uniwersytet i obrał karierę naukową, zaś obie siostry wyszły
doskonale za mąż za wybitnych fachowców; słowem, całej rodzinie świetnie się powodzi.
Monolog Markowa przerwał urzędnik, który przyniósł Clarkowi jakiś akta. Clark przerzucił
parę stronic, po czym podsunął Marko-wowi dwie karty z kilkudziesięciu fotografiami.
 Czy poznaje pan tych ludzi?
Marków przyjrzał się z bliska zdjęciom i bez wahania wskazał palcem trzy twarze:
 To jest Głazków, to Kowalew, a ten to Gorkij.
Clark zamknął akta, pokiwał głową. Rozpoznani przez Markowa agenci byli formalnie i
oficjalnie urzędnikami ambasady bułgarskiej, chronionymi przez immunitet dyplomatyczny,
ale w gruncie rzeczy jako Rosjanie urodzeni w Bułgarii, w rodzinach białych emigrantów, i
mówiący po bułgarsku jak rodowici Bułgarzy, zostali wciągnięci do służby w sowieckim
KGB, lecz zamaskowani w ambasadzie bułgarskiej. Podobnie wciągano do służby w KGB
Rosjan urodzonych w Rumunii, Czechosłowacji, na Węgrzech i w Polsce, maskując ich w
odpowiednich satelickich ambasadach.
Po paru godzinach Clark wiedział już wszystko prócz najważniejszej informacji. Zatrzymał
ręką potok wymowy Markowa i zapytał:
 Wiemy już z grubsza wszystko, ale co pana skłoniło do przyjścia do nas i ujawnienia
swojej działalności?
Obecni inspektorzy Scotland Yardu nadstawili ucha, ciekawi
80
wyjaśnienia. Marków otarł pot z czoła i rozejrzawszy się po obecnych odpowiedział:
 Jak długo żądano ode mnie wykonania zadań, które wydawały mi się mało ważne, tak
długo je wykonywałem, chociaż ciągle oinie gryzło sumienie, że się z
le odwdzięczam Anglii
za gościnność, jaką mi okazała. Ale gdy dzisiaj w czasie lunchu u Lyonsa Gorkij wręczył mi
bombę z poleceniem umieszczenia jej w centrali kontroli technicznej BBC, to tego już było za
dużo i przyszedłem do was.
Inspektorzy zerwali się z miejsca jak podrzuceni sprężyną i nastąpiła gorączkowa wymiana
pytań i odpowiedzi.
 A jak ta bomba ma wybuchnąć?
 Moja rola miała się ograniczyć do umieszczenia jej w mechanizmie centrali kontroli.
Odpalenie jej miało nastąpić z dala, przez sygnał radiowy, przypuszczam, że z ambasady
bułgarskiej.
 Kiedy?
Marków spojrzał na zegarek:
 Nie wcześniej niż za godzinę, a póz
niej według czasu wybranego przez Gorkija.
 A co zrobił pan z bombą?  spytał Clark z niepokojem w głosie.
Marków podniósł do góry teczkę stojącą obok jego krzesła.
 Przyniosłem ją tutaj.
Wiadomość ta zgalwanizowała inspektorów jak prąd elektryczny. Clark zerwał się z fotela,
chwycił za telefon, coś warknął w słuchawkę i po sekundzie rozległ się w głośnikach
umieszczonych w każdym pokoju siedziby Scotland Yardu jego głos:
 Zarządzam natychmiastową ewakuację gmachu! Wszyscy pracownicy z wyjątkiem działu
bombowego bezzwłocznie opuszczą gmach i udadzą się do domu. Pracownicy działu
bombowego mają się zaraz udać do podziemnego bunkra i przygotować wszystko co trzeba
do rozbrojenia bomby.
Położył słuchawkę i zwrócił się do Markowa:
 Pan chyba oszalał przynosząc tutaj bombę? Czy pan chce wysadzić nas wszystkich, razem
z panem, w powietrze?!
Marków rozłożył ręce:
 A co miałem z nią zrobić? Zanieść do BBC? Superindendent Clark już panował nad
sytuacją. Zwrócił się do
Markowa:
 Pan tu zostanie, a my zabierzemy bombę do bunkra. Marków się oburzył:
81
- Nigdy w życiu! Ja ją przyniosłem, ja ją tam zaniosę.
 Nie mamy czasu na sprzeczki. Bill, pokaż mu drogę!
Gdy Marków z teczką w ręku wyszedł z gabinetu, minął się J drzwiach z szefem wydziału [ Pobierz całość w formacie PDF ]