[ Pobierz całość w formacie PDF ]

sprzyjającą porę.
- Gdzie jest to okropne dziewczynisko? - zapytał Fairchild, stając za jego plecami. -
Cały dzień się gdzieś chowa.
- Kąpie się - poinformował Adam.
- Mam nadzieję, że ma przekonywujące wytłumaczenie. - Z naburmuszoną miną
Philip położył dłoń na klamce.
- Wytłumaczenie czego? - zainteresował się Adam.
- Zaginięcia moich butów.
- Wątpię, żeby je miała.
- Skandal! - zagrzmiał Fairchild. - Człowiek wbija się w garnitur, dusi krawatem, a tu
nagle się okazuje, że nie ma butów.
- A pytałeś może Cardsa? - podsunął Adam.
- Cards nie dałby rady wcisnąć swych wielkich angielskich stóp w moje buty. -
Zmarszczył czoło. - Z drugiej strony, to przecież on miał mój smoking.
- Otóż to.
- Ten człowiek to prawdziwy kleptoman - skarżył się Fairchild. - Na twoim miejscu,
Adamie, sprawdziłbym, czy nie zginęły mi slipki. Za pół godziny podajemy w salonie
koktajle, nie spóz
nij się.
Adam poszedł się przebrać. Wiązał właśnie krawat, gdy rozległo się pukanie do drzwi.
Zanim zdążył się odezwać, w drzwiach stanęła Kirby. Ubrana w obcisły kombinezon z
połyskliwego, miękko układającego się czarnego materiału, wyglądała wyjątkowo ponętnie.
Pięć złotych łańcuszków, otaczających jej talię, dodawało jej egzotycznej elegancji.
Z
wiadoma wrażenia, jakie na nim zrobiła, uśmiechnęła się lekko, po czym przybrała kuszącą
pozę.
- Witaj, sąsiedzie.
Kołysząc biodrami, podeszła do niego. Ująwszy ją pod brodę, Adam uniósł jej twarz.
Makijaż zdradzał rękę artystki, doświadczonej w optymalnym doborze kolorów. Róż,
podkreślający owal twarzy, nałożony był perfekcyjnie, zaś szminka idealnie dobrana do
odcienia jej karnacji.
- Wyglądasz już lepiej - ocenił.
- Stać się na lepsze komplementy.
- Jak się czujesz?
- Czułabym się dużo lepiej, gdybyś przestał się tak ciągle dopytywać o moje zdrowie,
jak gdybym cierpiała na jakąś śmiertelną chorobę. - Zarzuciła mu ramiona na szyję. - I gdybyś
mnie pocałował, jak należy.
Pochyliwszy się najpierw musnął wargami jej powieki, następnie skronie, a dopiero
potem dotknął jej ust.
- Kocham cię - wyszeptała, nie otwierając oczu. - Nie wiem, czy wystarczy mi życia,
żeby ci to dostatecznie okazać.
- Mamy przed sobą jeszcze wiele lat. - Odsunął ją lekko, aby móc podnieść do ust jej
dłonie. - Całe życie razem.
- Niestety będziemy musieli chyba zaraz zejść do salonu, bo Harriet i Melly powinny
się zjawić lada chwila - westchnęła.
- Szczerze mówiąc, wolałbym tu z tobą zostać i kochać się do samego świtu.
- Nie kuś mnie, jeśli nie chcesz, żebym rzuciła ci wyzwanie - ostrzegła ze śmiechem. -
Poza tym odkąd powiedziałam Harriet, że pomogłeś mi z Tycjanem, uważa cię za ósmy cud
świata i nie chciałabym, żebyś stracił w jej oczach, spóz
niając się na kolację.
- W takim razie chodz
my czym prędzej - zdecydował, podając jej ramię.
Z pozoru Kirby wydawała się kipieć energią, jak zwykle żartowała, droczyła się z
ojcem, żywo uczestniczyła w dyskusji na temat współczesnej sztuki, jednakże Adam z
niepokojem obserwował ślady silnych przeżyć, jakie dostrzegał na jej twarzy mimo
starannego makijażu. Mimo najlepszych starań, nie była w stanie ukryć przed nim bladości
policzków ani lekkich cieni pod oczami.
- Adamie. - Harriet ujęła go pod rękę, gdy przechodzili z jadalni do salonu. - Nie mogę
się doczekać, kiedy wreszcie zobaczę portret Kirby.
- Już wkrótce - zapewnił. - Gdy tylko gotowy, będziesz pierwszą osobą, której go
pokażę.
- Domyślam się, że nie uda mi się więcej wytargować, prawda? - westchnęła. - Usiądz

przy mnie - poleciła, rozkładając suto marszczoną spódnicę na sofie. - Kirby pozwoliła mi z
tobą poflirtować.
Uwagi Adama nie uszedł delikatny rumieniec, który wypłynął na policzki Melanie,
zawstydzonej bezpośredniością matki.
- Chyba nie potrzebujemy jej zezwolenia? - roześmiał się, całując dłoń Harriet.
- Czy zechcesz przyjąć naszyjnik z krokodylich zębów jako dowód mojej
wdzięczności?
- Na litość boską, mamo! - wtrąciła się Melanie.
- Czemu niby Adam miałby przyjąć takie okropieństwo?
- Bo jest dobrze wychowany - odparowała.
- Adam zgodził się, żebym jako pierwsza pokazała portret Kirby w naszej galerii.
Chcę mu się jakoś odwdzięczyć.
Adam spojrzał na nią z podziwem. Harriet wykazała się imponującym refleksem.
Domyślił się, że Melanie nie ma pojęcia o niezwykłym hobby matki i Philip Fairchilda. Nie
miał wątpliwości, że nawet gdyby ją wtajemniczono, nie wykazałaby tyle zrozumienia, co
Kirby.
- Panie Fairchild, pański jastrząb wygląda bardzo obiecująco - odezwał się wreszcie
Rick, który od początku kolacji nie wypowiedział ani słowa.
- Ach, dziękuję! - uradował się Fairchild i zaczął długi, szczegółowy wykład na temat
zastosowania suwmiarki w procesie rzez
bienia.
- No to Rick wpadł po uszy - zawyrokowała Kirby.
- Papa nie ma litości dla osób, które wykażą zainteresowanie jego pracą.
- Nie wiedziałam, że wuj Philip zajął się rzez
bą - wtrąciła się Melanie.
- Tylko nie wdawaj się z nim w rozmowę na ten temat, bo nigdy się nie wyrwiesz z [ Pobierz całość w formacie PDF ]